ဆင္သရဲလား

ဆင္သရဲလားေလး အစဆံုး ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ ခမ်ာ့။

#ဆင္သရဲ လား

 ဟိုမိုသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းတို႕ေရ ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္ခန္႔က ဘယ္သူမွမသိလိုက္တဲ့ ဟိုမို တစ္ ေယာက္ရဲ႕ ရင္သိမ့္တုန္ဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲ ဒါေလးကို ဇာတ္လမ္းေလး သဖြယ္တင္ျပေပးပါရေစ ခဗ်ာ႔။
 ရာဇ၀င္မွာ မထင္ရွားခဲ့တာလား မွတ္တမ္းတင္ရန္ မသင့္လို႔ ျမႈပ္ကြယ္ခဲ့ေလသလား မေျပာတက္ေသာ ေတာင္သူ တိုင္းျပည္ ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္တစ္ခုရွိခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒိတိုင္းျပည္ရဲ႕ ရြာဇနပုဒ္ေလး တစ္ခုမွာ ဆင္သရဲလား ဆိုတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ရွိ ခဲ့ပါတယ္။
 ေကာင္ေလးရဲ႕ ဖခင္ဟာ ငယ္စဥ္ထဲက ဆံုးပါးသြားခဲ့ တာမို႔ မိခင္ဟာ မုဆိုးဖိုႀကီး တစ္ဦးနဲ႕ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒိ မုဆိုးဖိုႀကီး နာမည္က ေစာ၀ါးကြဲတဲ့ သူ႔မွာသားႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္ သူတို႔ကေတာ့ ေစာအယ္ကိတ္နဲ႔ ေစာကုန္ႀကိတ္တဲ့။ မိခင္ႀကီးမွာ လဲ ေစာ၀ါးကြဲ ဒဏ္မခံႏိုင္ပဲ မၾကာခင္ကြဲသြားခဲ့ရပါတယ္။ ေသကြဲကြဲသြားတာေျပာတာပါ။ ေစာ၀ါးကြဲတို႔ သားအဖက လယ္ေတြေတာ့ ေကာင္းမြန္စြာ လုပ္ေပမယ့္ အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မူးေနၿပီး အိမ္အလုပ္မွန္သမွ်က္ို ဆင္သရဲလားေလးက မိန္းမတစ္ေယာက္လိုပဲ အကုန္လုပ္ေပး ရတယ္ေလ။
 အဲဒိထဲမွာ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေစာ၀ါးကြဲ က ဆင္သရဲလားေလးကို ညတုိင္း ဖ်င္က်ိတ္တာပါပဲ။ ပထမဆံုး အႀကိမ္က မ်က္ရည္ လည္ရႊဲနဲ႔ လက္အုပ္ေလး ခ်ီကာေတာင္းပန္ခဲ့ေပမယ့္လဲ မင္းအေမမရွိေတာ့ သူ႔တာ၀န္ကို မင္းဆက္ယူရမယ္တဲ့။ နာၾကင္မႈကို အံက်ိတ္ခါ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ခါ ေအာင္ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သူပေထြးနာမာည္ကိုက ၀ါးကြဲကိုယ္ေတာ္ႀကီးမဟုတ္လား။ မၾကာပါဘူး ဆင္သရဲ ေလးလဲ ေနသားတက်ျဖစ္ခါ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္မႀကီးလို အီးပါရင္ ဒလေဟာ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴကို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။
 တစ္ေန႔ ေစာ၀ါးကြဲ ကဆင္သရဲေလးကို အားရပါးရၾကံဳးေနတုန္း သူ႕သားနွစ္ေယာက္ေတြ႕သြားပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ အရမ္း လဲ အ့ဲၾသသြားရတယ္။ သူတို႔အေဖလို ၀ါးကြဲႀကီး ေျခြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ က်ံဴးေနတာေတာင္ ဆင္သရဲေလးက ဖင္ေလးေနာက္ပစ္ခါ စားပြဲမွာ တံေတာင္ေထာက္ထားၿပီး လက္က မနက္စာအတြက္ ဟင္းရြက္ေတာင္ေျခြေနေသးတယ္ သီခ်င္းေလးတစ္ေအးေအးနဲ႔ေလး
 မခ်စ္ရင္ အစ္ မေနႏိုင္ အင့္ တာကလြဲလို႔ အင့္ မခ်စ္ခ်စ္အစ္အစ္ မေနႏိုင္အင္းအင္း
 ငိုးမေကာင္ က်န္း ငါတို႔အေဖ ဒိေလာက္လုပ္တာေတာင္ သီခ်င္းဆိုမပ်က္ဘူး
 ဒါသက္သက္ ေသာက္ေၾကာတင္းတာကြ
 ေၾကြပီေလ ကိုေတြက ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ ရိုက္လိုက္ပါဦး အယ္ကိတ္ေရ
 ေျဖာင္း ဒုတ္ ဖုတ္ အြတ္
 ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ လက္၀ါးျခင္းရိုက္ ဖင္ျခင္းတိုက္ၿပီး ဒုတ္ျခင္းအတိုက္ ႏွစ္ေယာက္လံုးစီမွ အြတ္ခနဲ အသံထြက္လာပါရဲ႕။ ေၾသာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အေကာ္ကိတ္ေတကိုး။ ေစာ၀ါးကြဲ မေၾကမခ်မ္းျဖစ္ခါ မီးဖိုခန္းထဲက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီကိစၥသာ သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြသိရင္ ေသာက္ရွက္ကြဲၿပီ။ တစ္သက္လံုးထိန္းလာတဲ့ ၀ါးကြဲဘြဲ႕ေတာင္ စြန္႔ျပစ္ရေတာ့ မလိုပဲ။ ဟြန္႕ ငိုးမေခး မင္းတစ္ေန႕ ေတြ႕မယ္။

     ဝါးကြဲ ထြက္သြားေတာ့ ဆင္သရဲေလးလဲ သူ႕ကိစၥျပီး ၿပီမို႔ ေဘာင္းဘီေလး ဆြဲတင္ခါ ပစၥည္းေတြ သိမ္းမလို႔ပဲ ရွိေသးတယ္။ အယ္ကိတ္နဲ႔ကုန္ႀကိတ္ ေရာက္လာခါ
  " ေဟ့ေကာင္မင္းက ငါတို႔အေဖကိုေတာင္ မျဖဳန္ေတာ့ ဘူးေပါ့ေလ ဟုတ္လား "
  " အဲဒိလိုလဲ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ ၾကာေတာ့ေဆးမတိုးဒါ လို ရိုးသြားတာပါ "
  " ေအးအဲဒါဆိုလဲ မင္းကို တိုးေအာင္လုပ္ေပးရဦးမွာ ေပါ့ကြာ ဟားဟားဟား "
   " လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့လုပ္ပါ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ တခု ေတာ့ရွိတယ္ က်ေနာ္ေျပာတာကို သေဘာတူရမယ္ "
   " ဘာကိုလဲကြ "
   " ကုန္ႀကိတ္ ေသာက္စကားေရွမေနနက္ လုပ္စ်ာရွိတဲ႔ ဟာသာလုပ္ကြာ ငါလိုးခ်င္လွျပီဟ့ "
   အယ္ကိတ္က စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ သူ႕ေဘာင္းဘီကိုခြ်တ္ ခါ ႏႈိးဆြရင္း ေအာ္ေနပါျပီ။ ဆင္သရဲေလးက
   " စိတ္မေစာပါနဲ႔ဗ်ာ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳက္သေလာက္လိုး ပါဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ျပီးေအာင္မလိုးေပးႏိုင္ ရင္ ခမ်ားတို႔ အရႈံးေပးျပီး က်ေနာ္ခိုင္းတာ တစ္ခုစီလုပ္ ေပးရပါမယ္ "
    " ဟားဟားဟား ဒူးပါျပဳတ္ထြက္သြားေစ့မယ္ကြ ကဲ သေဘာတူတယ္ ဟုတ္ျပီလား မင္းရႈံးရင္လဲ ငါတို႔လိုး ခ်င္တဲ႔ အခါတိုင္း မင္းဖင္ခံေပးရမယ္ "
   " ရပါတယ္ ခမ်ာ့ ေဖာ္ကင္ထဲ ေလာ္ကီးထည့္ျပီး အဝ ႀကီးသာ ေစာ္ၾကပါေတာ့ခမ်ာ့ "
   ဆင္သရဲ ေလးမွာ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကိုေဆး ရန္ေဘဆင္နားလိုေနရာမ်ိဳးမွာ တံေတာင္ေလးေထာက္ ခါ ဖင္ေလးေနာက္ပစ္ျပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနပါ ေလေတာ့တယ္။
    အယ္ကိတ္က လံုးတစ္ေနေသာ ဆင္သရဲေလးရဲ႕ဖင္ ကိုဖ်န္းခနဲ ရိုက္ခါ လ်ာကိုသပ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ တံေတြးကို ထြီခနဲေထြးထည့္ခါ အေနာက္ကေန အားရ ပါးရ မညႈာမတာ ေစာင့္ေစာင့္လိုးပါေတာ့တယ္။
    ဆင္သရဲေလးကေတာ့ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနဆဲပါပဲ။ သီခ်င္းေလးကလဲ ညည္းေနဆဲပါပဲ။
   " ျပင္းေသးတယ္ အငိးအင္း ျပင္းျပင္း ေသးတယ္ အင့္ ျပင့္ေတာင္ အင့္ျပင္းေသးေဟးေဟး တယ္ အင့္ "
   အဲဒိေနရာေလးပဲ ထက္ထက္ဆိုေနတာမို႔အယ္ကိတ္ အံက်ိတ္ခါ ေျခြးတလံုးလံုးနဲ႔ ေစာင့္ခ်က္ေတြ စိပ္ခါ စက္ တပ္ထားသလား ထင္ရေအာင္ေစာင့္ခ်ေနပါတယ္။
    " ျပင့္ျပင့္ ျပင္းေသး အင္းအင္းတယ္ ေဟ့ အင့္ ျပင္း "
  " ေဟ့ေကာင္ တိတ္စမ္း တျခားသီခ်င္းဆို ခြီးပဲ "
   အယ္ကိတ္ေပါက္ကြဲကာ ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။
  " အယ္ကိတ္ မင္းနားအုန္း ငါက်ံဳးမယ္ ဒီေကာင့္ကို "
   " လာစမ္းကြာ အေသသာလုပ္ "
     ကုန္ျကိတ္ကလဲ မေခအေရွ ၈ လက္မ လံုးပတ္က လက္ဖ်ံတမွ် ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုေပပဲမို႔ လံုးဝမညႈာ အဝမွာေတ့ ခါ တေခ်ာင္းလံုး ပစ္သြင္းထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
   ကုန္ႀကိတ္ စိတ္ထဲဟာ ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလဲ သူ ဆင္သရဲေလးကို ငံု႕ၾကည့္ပါတယ္ ပန္းကန္ေဆးမပ်က္။ ကုန္ႀကိတ္ရဲ႕ ကိတ္လွပါတဲ႔ဆိုတဲ႔ လီးႀကီးက ဝါပိုးဝါးထဲ လက္ညႈိးထည့္လိုက္သလိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ဟိုေခ်ာင္ ပဲကပ္ယမလိုလို ဒီေခ်ာင္ပဲ ကပ္ရမလိုလို အိုဘလို။
   ေျခြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ အားပါးတစ္ရၾကံဳးေနတဲ႔ ကုန္ၾကိတ္ လဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရႈံးေပးရျပီေပါ့။ ညီအကိုႏွစ္ဦး စလံုး ဒူးေထာက္အရႈံးေပးရျပီေလ ဒူးေတြေခ်ာင္ကုန္တဲ႔ အထိလိုးၾကတာကိုး။
   " ကဲ ခမ်ားတို႔ ရႈံးျပီေနာ္ က်ေနာ္ အခုထိ မျပီးေသးဘူး အဲဒိေတာ့ က်ေနာ္ ခိုင္းတာလုပ္ရမယ္ "
  " ေျပာၾကည့္ေလ သိရတာေပါ့ "
   " ဟုတ္ျပီ ဒီေန႔ကစျပီး ညတိုင္း တစ္ေယာက္ကို ၃ ခါ စီက်ေနာ့ကို လုပ္ေပးရမယ္ "
   " အိုင္းးးးးးးစ္ မို႔ လုံးဝထင္မထားဘူး "
   " ေပ်ာ္ပီေလ ရိုက္လိုက္ပါအူးးးးး "
   " ေျဖာင္း ဒုတ္ ဖုတ္ ဘတ္ "
   ဒီတစ္ခါေတာ့ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက မေတာင္ ႏိုင္ေတာ့တာမို႕ ဘတ္ခနဲသာ မည္ပါေတာ့တယ္။ ဆင္သရဲလား ေလးကလဲ ဒီလိုလုပ္ခိုင္းတာ အၾကံရွိလို႔ ေပါ့။ သူတို႔သားအဖေတြ ေန႔စဥ္ဒီလိုလိုးေနရင္ သူ႕ကို ႏွိပ္စက္ဖို႕ အားမရွိႏိုင္ဘူးေလ။ ဥာဏ္ေကာင္းတယ္ပဲ ဆိုမလား ဟဲ ဟဲ။
     ဒီလိုနဲ႔ ဝါးကြဲတို႔ သားအဖဟာ ဆင္သရဲလားေလးကို ညစဥ္ပဲ အလွည့္ၾက လိုးလာလိုက္တာ တစ္လေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ သူတို႔သားအဖေတြဟာ ဒူးေတြေခ်ာင္ မ်က္တြင္းေတြၾကျပီး အားအင္ခ်ိဳ႕တဲ႔ခါ အိပ္ယာထဲလဲ ေတာ့တာပါပဲ။
    ဒါေတာင္ ဆင္သရဲလားေလးက ဝတၱရားမပ်က္ေစဖို႕ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ စြခါအေပၚကေန တက္ျပီး ထိုင္ထလုပ္ေပး ေနပါေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ သူတို႔သားအဖေတြဟာ ဒီ လိုေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ဆာဒူးႀကီးတို႔ ကာဗာမိုး တို႔လို အားေဆးေတြ ဝယ္ေသာက္ၾကရေတာ့တာေပါ့။
  တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔တိုင္းျပည္က အိမ္ေရွ႕စားမင္းသား ( သူက Public sex ကိုသေဘာက်ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ထြက္ထြက္စားရင္း အိမ္ေရွ႕စံကေန အိမ္ေရွ႕စားဆိုျပီး နာမည္ႀကီးသြားတာေလ။ ) ေလးဟာ ေဖာ္ကင္ေတာ္ ေရြးပြဲ ဆင္ႏႊဲမယ္ဆိုျပီး ေၾကာ္ျငာပါေတာ့တယ္။
     မင္းသားေလးနာမည္က အဲဗားစမတ္တဲ႔။ သူကလဲ မိန္းမေတြစားရတာမ်ားလြန္းလို႔ က်င္းေျပာင္းျပီးေအာင္း ရာကေနဖင္ေခါင္းကိုခ်စ္ခက္တြယ္တာ မက္ေမာလာျပီး ၾကင္ယာေတာ္ မေရြးပဲ ေဖာ္ကင္ေတာ္ေရြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔ တာပါပဲ။
   ေဖာ္ကင္ေတာ္ေရြးပြဲမွာ က်ားမအေျခာက္အဆိုအပုန္း လူတန္းစားအသက္အရြယ္မေရြး ယွဥ္ျပိဳင္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ပါ တယ္လို႕ေၾကာ္ျငာထားပါတယ္။ ျပိဳင္ပြဲဝင္မယ့္အဆင့္ ေတြကိုလဲ ၅ ဆင့္သတ္မွတ္ထားတယ္။
    ဖင္၏ေကာင္းျခင္း ၅ ျဖာႏွင့္ျပည့္စံုမွသာ သူ႕ရဲ႕ေဖာ္ ကင္ေတာ္ အျဖစ္ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္မွာ ျဖစ္ပါသ တဲ႔ေလ။ အဲဒိအဆင့္ေတြကေတာ့ ~ ~ ~

   ၁။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ညႈစ္ေစကာမူ တင္းမာက်စ္လစ္ေန ေသာ ဖင္ျဖစ္ျပီး ၾကီးမားကိတ္ထေနေသာ အထိ အာရုဏ္ေကာင္းမြန္ျခင္း။
   ၂။ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပင္ တန္းစီျပီးလုပ္ေစကာမူ ခံႏိုင္ ရည္ရွိျပီး မည္မွ်ၾကာၾကာ မမႈသည့္ဖင္ျဖစ္ခါ ဖင္မွအသံ ထြက္ေကာင္းမြန္၍ အသံအာရုဏ္ေကာင္းမြန္ေသာ ဖင္ျဖစ္ျခင္း။
   ၃။ ေရေျပာင္ေအာင္ ေဆးေသာ္လည္း ဖင္ရနံ႕ ထာဝစဥ္ သင္းပ်ံ႕ေနေသာ အနံ႕အာရုဏ္ ေကာင္းမြန္ ေသာ ဖင္ျဖစ္ျခင္း။
   ၄။ ဖင္အတြင္းၾကြက္သားမ်ားမွာ ျဖစ္ညႈစ္ေပးႏိုင္မႈရွိ ေသာ စုပ္ခြက္သ႑န္ရွိခါ အရသာအရုဏ္ ေကာင္းမြန္ ျခင္း။
   ၅။ ျမင္ရံုျဖင့္ပင္ ခ်ခ်င္စဖြယ္ရွိေသာ အျမင္အာရုဏ္ ေကာင္း မြန္ျခင္း။

    အဲ႔ဒိလို အခ်က္ေတြနဲ႔ အိမ္ေရွ႕စားမင္းသားေလးဟာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ဖင္ကိုေရြးခ်ယ္မွာျဖစ္ပါတယ္။
    ဒီပြဲေလးကို တက္ဖို႔ ဆင္သရဲလားေလးကလဲ အရမ္း စိတ္အားထက္သန္ ေနေပမယ့္ ပြဲတက္ဖို႔ရာ ဘာမွမရွိ တာမို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္ခါ ေနတာေပါ့ကြာ။
    စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ဟင္းေတြခ်က္ဖို႔ သခြါးသီးေတြ ခရမ္းသီးေတြ ကိုင္လိုက္တိုင္း မင္းသားေလးရဲ႕ ဟာႀကီး ပဲေျပးေျပးျမင္ေယာင္ခါ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ တစ္လံုး ျပီးတစ္လံုး ဖ်င္ထဲထိုးထည့္ေနပါေတာ့တယ္။
  ညေနေရာက္လို႔ ဝါးကြဲတို႔သားအဖလဲ ျပန္ေရာက္ေရာ ညေနစာဘာမွ မခ်က္ထားလို႔ ဆင္သရဲလားေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း ေတာ့တာေပါ့။
   ဆင္သရဲလားေလးကလဲ ခနေလးေစာင့္ပါ ခမ်ာ့ ဟင္း ေတြကို ဥေရာပ စတိုင္ခ်က္ထားတာမို႔ ခနေစာင့္ပါဆိုျပီး မီးဖိုခန္းတံခါးပိတ္ခါ တစ္လံုးျပီးတစ္လံုး ညႈစ္ထုတ္ျပီးမွ ပန္းကန္ေပၚ အလံုးလိုက္ေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ရဲ႕။
    ဗိုက္ထဲအပူခ်ိန္နဲ႔ ဖင္အတြင္းသားရဲ႕ ညႈစ္အားေတြ ေၾကာင့္ အသီးေတြဟာ ႏူးညံ့ျပီး ပံုမပ်က္ေလးေတြျပန္ ထြက္လာတာေပါ့။
    ေစာဝါးကြဲ တို႔ကလဲ ဥေရာပ စတိုင္မစားဖူးေတာ့ သူ တို႔သားအဖေတြ အလုအယက္စားၾကတာေပါ့။ ဝါးကြဲ က စားေနရင္းက
   " ဒီအေပၚက ဝါက်င္က်င္ေလးေတက ယိုလားဟ့ "
   " ယိုမဟုတ္ပါဘူး အဲ့ဒါ ခ်ိစ့္လိုေခၚပါတယ္ဗ် "
    " အနံ႕ကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပါလား ေဟ့ေကာင္ "
    ေစာအယ္ကိတ္ရဲ႕ အေမးကိုေခါင္းျငိမ့္ခါ
   " မီးခိုးနံ႕ေလး သင္းေနတာပါဗ်ာ့ ေမႊးပါတယ္ "
    သူတို႕ေတြစားပစ္လိုက္တာ သခြါးသီးေကာခရမ္းသီး ေတြပါကုန္သြားပါေတာ့တယ္။ ညဖက္လဲေရာက္ေရာ ဆင္သရဲလားေလးက ေဖာ္ကင္ေတာ္ေရြးပြဲကိုသြားဖို႕ အၾကံမရျဖစ္ေနတာေပါ့။ အယ္ကိတ္နဲ႔ ကုန္ႀကိတ္တို႔က ေတာ့ သြားၾကျပီေလ။ သူတို႔က ဖင္ခံရတာအေရးမႀကီး ဘူးမင္းသားလို ေနခ်င္တာေလဒါ့ေၾကာင့္ေပါ့။
    အခ်ိန္ကနီးလာတာနဲ႔ အမွ် ဆင္သရဲလားေလးဟာ စိတ္ဓါတ္ေတြ ၾကလာခါ မ်က္ရည္ေတြပါ က်လာပါေလ ရဲ႕။ အဲဒါနဲ႕ ေနာက္ဆံုး သူဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
   " က်ေနာ့္ဘဝမွာ လူပ်ိဳျဖစ္ထဲက အခံသက္သက္ခံခဲ့ရ တာ ဘယ္မိန္းခေလးက္ုမွလဲ လက္ဖ်ားနဲ႕ပင္ မထိခဲ႔ဖူး ပါဘူး က်ေနာ့ ဟာကလဲေသးေပါက္ရံုသက္သက္မပိုခဲ့ ပါဘူး ဒီမွန္တဲ႔ ဆိုစကားေကာင့္ ဒီပြဲကိုတက္ဖို႔ ကူညီမဲ႔ သူေပၚေပါက္ပါေစသား "
    အဲဒိခ်ိန္မွာပဲ ေဘးနားမွာ ဝုန္းဂလံုးဒံုးဆိုျပီးအသံေတြ ၾကားရေတာ့ လန္႔ျပီးၾကည့္လိုက္တာ သူ႔အေဖျဖစ္ေနပါ ေတာ့တယ္။
  " လန္႔လိုက္တာ အေဖရာ ဝတ္ထားတာကလဲ ျပံတံတံ နန္႔တန္႔တန္႔နဲ႕ သငယ္ျပန္ေနတာလားဗ် "
   " ငင့္ ငါကဝိညာဥ္ဆိုေတာ့ ဒိလိုပဲဝတ္ရတာေပါ့ ငိုးမ သားေလးရဲ႕ "
   " ဟင္ ဝိညာဥ္ လာတာကလဲ သူမ်ားေတြလို ခ်လြင္ ဆိုျပီး လက္လက္ေလးေတြ မဟုတ္ပဲ အေဖ့ဟာက ဝုန္း ဒိုင္းကိုျကဲေနတာပဲ "
   " ေဟ်ာင့္ ငါအျမန္လာလို႔ ခလုတ္တိုက္မိတာ ဟြန္း ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး "
  " အ့ဆိုလဲ ျပီးေရာ "
  " မင္းကိုငါေျပာစ်ာရွိလို႔ ေျပာလဲေျပာခ်င္တယ္ ေျပာလဲ ေျပာေတာ့မယ္ "
  " ေျပာၾကည့္ေလ အေဖ တခုခုေပါ့ "
   " မင္းကတကယ္ မင္းသားေလးရဲ႕ပြဲသြားခ်င္တာလား အေဖကူညီဖို႕လာခဲ႔တာ မင္းကအေမ့ကိုစား အနစ္နာခံ ခဲ႔တဲ႔ သားဆိုေတာ့ေလ "
   " သြားခ်င္တာေပါ့ အေဖရယ္ အနစ္နာခံတယ္ဆိုတာ ေကာင္းလို႔လဲပါပါတယ္ "
  " ငင့္ "
   " ဟီး "
  ထိုစဥ္ ဆင္သရဲလားေလးအေဖက သူ႕ဖင္ကိုေစာင့္ခါ ကန္ထည့္လိုက္ပါတယ္။
  " ေအာင့္မယ္ေလး ဗ် ေတပါဘီ "
 " မေသနဲ႔ မင္းဖင္ကို ေကာင္းျခင္း၅ျဖာ ထည့္ေပးတာ "
   " ဟင့္ ၾကားဖူးတာက ဒုတ္ခေလးနဲ႔ တို႔တာပါ ဟင့္ ခု ေတာ့ နာလိုက္တာ ျဗဲ "
   " တိတ္ေတာ့ ဝတ္စံုဖန္ဆင္းေပးမယ္ "
   သူ႕အေဖေျပာတာနဲ႕ သူက ေနာက္ကိုေျခ ၃ လွမ္းခန္႔ ကျပာကယာဆုတ္လိုက္ပါတယ္။
   " အ့ ဘာဖစ္တာလဲ ေဟ်ာင့္ "
  " ထပ္ျပီးေစာင့္ကန္မာစိုးလို႕ "
  " တိန္ ငိုးမခေလး "
  " တအားေၾကာ္ျငာတာပဲဗ်ာ သိေဒ သိေဒ အေဖငိုးလို႕ တားလူဖစ္လာဒါ တိေဒ လုပ္စ်ာခ်ိတာလုပ္ အေဖ့လို မေထာ္မနန္႕ ဝတ္စံုေတာ့မလုပ္နက္ "
   " ငင့္ လာေလေယာ့ လျဗဲ "
  " လဟယ္ ေလာက္ေတာ့လုပ္ပါ အေဖယယ္ "
   " ဟင္း မင္းနဲ႔ေတာ့ လိုရာကိုမေရာက္ႏိုင္ဘူး ငိုးဟိုး "
   အေဖ့ပါးစပ္က ဘရိတ္ဖမ္းလိုက္ပါတယ္။
    ခနေနေတာ့ အေဖက ဆင္သရဲလားေလးရဲ႕ ပါးကို ျဖန္းခနဲ ပိတ္ခ်လိုက္တာ လည္ထြက္သြားပါတယ္။
 " ဟင္ သက္သက္ႀကီး ဒါသက္သက္ႀကီး ေသရာကေန လာျပန္ခ်တာ ဟင့္ ျဗဲ အီးဟီး "
  " ငိုမေနနဲ႔ မင္းရုပ္ႀကီးနဲ႔ ငါဝိညာဥ္ပါ လိပ္ျပာလြင့္သြား မယ္ ခြီးးဒဲမွပဲ ကို႕ဟာကိုငံု႕ၾကည့္ "
   သူ႕ဟာသူ ငံု႕ၾကည့္ရံုသာမက ကိုင္ၾကည့္ေတာ့လဲ လက္နဲ႔ အျပည့္ ဆိုဒ္မပ်က္ပဲရွိေနတာမို႕
  " ရွိပါတယ္ အေဖရ ဘာလို႕လဲ "
  " ေတာက္ ေသေတာ့မွာပဲ ဒိေကာင္ေတာ့ မင္းအဝတ္ အစားေတြ ကိုၾကည့္ခိုင္းတာ ဟ့ "
  သူေပ်ာ္သြားျပီး ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္မွာဝတ္ ထားတာ မိေက်ာင္းသေရေဘာင္းဘီ အက်ပ္က ေပါင္ တံေတြနဲ႔ အတိ ေဂြးစိေနရာႀကီးဆို ေဖာင္းကားျပီးပံုစံတ က်အေခ်ာင္းအတံ လဥအတြဲတို႔ကို အေရးေၾကာင္းျဖင့္ ျမင္သာေနတယ္။ အေပၚပိုင္းက ဗလာ ေဘာင္းဘီမွာ သိုင္းခ်ည္ထားတဲ႔ ႀကိဳးေလးက ပုခံုးေပၚမွာ ခ်ည္ထားရဲ႕
    လည္ပင္းမွာလဲ ပိုးစဖဲအျဖဴေရာင္ေလးက ခ်ည္ထား ေသးတယ္။ အဲဒိခ်ိန္မွာပဲ ဖင္ကေအးခနဲ ျဖစ္သြားလို႕ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖင္ေနရာမွာ ဘာမွမ ပါပဲတင္ပါးႀကီး ႏွစ္လံုးက ဘူေဖာင္းျကီးေတလို တင္းျပီး ေျပာင္ခါ ထြက္ေနတာ အားရစရာပါပဲ။
    စီးထားတဲ႔ အနက္ေရာက္ ေဒါက္အျမင့္ႀကီးေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။
   " အိုင္းးးးးးးးးးးးးးစ္ ေပ်ာ္ပီေလ ရိုက္လိုက္ပါဦး အေဖ "
  " ျဖန္းးး "
   ဆင္သရဲလားေလးက သူ႔အေဖဖက္ လွဲ႕ခါ ဖင္ေလး ကိုေကာက္ျပေတာ့ အေဖက ျဖန္းခနဲေနေအာင္ရိုက္ခါ
  " ငိုးမ စပ္စလူးသြားေတာ့ ေနာက္က်ေနမယ္ ဒါေပမဲ႕ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဒါေတြက ည ၁၂ နာရီထိုးတာနဲ႕ အားလံုးသူ႕ဖာသာေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္ အဲဒါကိုသတိ ထားပါ "
   " ဟင္ အေဖ့ဟာကလဲ ပီးတာပဲ ဘာနဲ႔သြားရမွာလဲ "
   ဒါနဲ သူ႔အေဖက အနားက ၾကြက္ေလး တစ္ေကာင္ ကို အျမွီးကေနေကာက္ျပီး ကိုင္ေပါက္လိုက္တာ လား တစ္ေကာင္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
   " အယ္ ငါဖန္ဆင္းတာက ျမင္းပါ ဘိုဖစ္တာပါလိမ့္ ကဲ မတက္ႏိုင္ဘူး လားစီး ျပီးသာသြားေတာ့ ငါ့သားေရ "
  " ေက်နပ္တယ္ အေဖဒါ နမိတ္ေကာင္းပဲ လစ္ျပီ "
   ဆင္သရဲလားေလးက လားေပၚခုန္တက္လိုက္ခါ
  " ေဖာ္ကင္ရဲ႕လမ္း ဟမ္းဟမ္း ဘယ္ေလာက္ေဝးေဟး ေဟး ဒီလားနဲ႔ေရာက္ေအာင္လာမယ္ ဒန္တန္႕တန္႕ "
   သီခ်င္းေလးဆိုခါ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
  " ငိုးမခေလး ဖေအကို ဒိယတယ္ေတာင္ ေျပာမသြား ဘူး ဖလူးမ လင္ဒါရူး "
   သူ႔အေဖတစ္ေယာက္ထဲ ေျပာခါ ဝုန္းခနဲေျပာက္သြား ျပန္ပါတယ္။ ခလုတ္တိုက္ျပန္ပီ ထင္ပါ့။

        နန္းေတာ္ေရွ႕လဲ ေရာက္ေရာ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ေနတဲ႔ လူေတြေတြ႕ရတယ္။ မ်က္ႏွာေတြကလဲ ရႈံ႕မဲ့ ေနေလရဲ႕။ ဘာလို႔မွန္း မသိေပမယ့္ ေနာက္က်ေနျပီဆို တဲ႔ အသိေၾကာင့္ နန္းေတာ္တံခါးဝ ကို လားႀကီးေပၚက ေနဆင္းျပီး ဟန္ပါပါေလ်ာက္သြားလိုက္တယ္။
     ဂိတ္ေပါက္လဲေရာက္ေရာ အေစာင့္လူႀကီးႏွစ္ဦးကို
   " က်ေနာ္ ဝင္လို႔ရေသးလားခမ်ာ့ "
    ဂိတ္ေစာင့္တစ္ဦးက သူ႔နာရီကိုၾကည့္ခါ
   " ၉ နာရီခြဲအတိပဲ မရေတာ့ဘူးကြ "
   အဲဒိခ်ိန္မွာပဲ က်န္ဂိတ္ေစာင့္တစ္ဦးက သူ႔နာရီကိုသူ ၾကည့္လိုက္ခါ
   " တစ္မိနစ္နဲ႔ ၃ စကၠန္႔လိုေသးတယ္ ဝင္လိုက္ညီေလး ေဟ့ေကာင္ ေသာက္စကားမမ်ားနဲ႔ ဒါကခ်ယ္ရီဦးကြ "
   " ငင့္ "
   အေစာင့္ႏွစ္ဦး ဂုဏ္ဆာေနတုန္း ဆင္သရဲလားေလး ကလဲေကာ့ေကာ့ေကာ့ေကာ့နဲ႔ ဝင္ခဲ႔လိုက္တယ္။ နန္းရဲ႕ မုဒ္ဦးဝကေန နန္းေဆာက္အထိ လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ယာယီတဲႀကီး ၅ လံုး တန္းစီထိုးထားတယ္။
   တဲ တစ္လံုးကို အဆင့္တစ္ဆင့္ဆီ ေက်ာ္ျဖတ္ရမွာပါ။ ပထမတဲထဲကို စဝင္လိုက္ေတာ့ လူတကိုယ္စာေတာင္ မွပဲ တေစာင္းေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းကေလးတစ္ခုပဲရွိရဲ႕။ ေဘးေစာင္းေလးဝင္လိုက္ေတာ့ ခါးကေန ေပါင္ရင္းထိ ဖင္ေနရာက လစ္လပ္ေနတယ္။ ထိုစဥ္မွာပါ သူ႔ရဲ႕ဖင္ကို ကိုင္လိုက္တဲ႔ လက္တစ္ခု။
    " အိုက္စ္ "
  တဲတစ္ေလ်ာက္လံုးမွာ ဖင္ကိုညႈစ္တာနယ္တာဆိုတာ ေလ တခ်ိဳ႕လက္ေတြဆို နယ္ကြ်ံ႕ျပီး တြင္းထဲပင္က်က် လို႔လာပါတယ္။ ေနာက္က ႏွယ္တိုင္း ေရွ႕ေကာ့လိုက္ပါ ကေရွ႕ကေန ေဖာင္းတင္းျပီးေထာင္ထေနတဲ႔ ဆင္သရဲ လားေလးရဲ႕ ဒုတ္ကို ဝါးႏွီးျပားေလးနဲ႔ ရိုက္ျခင္းခံရေသး ရရဲ႕။ ေကာင္းတာမွ တစ္ကယ္ဖီးပဲ။ ဆင္သရဲလားေလး ကေတာ့ ေက်နပ္ေနတာမို႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းသာေလ်ာက္ လို႔ေနမိတယ္။
    " ငိုးမ ဘလိုဟာလဲဟ့ သူက ဖီးလ္ပါလာခံေနေသး တယ္ တကယ့္ အာဂပဲ "
   " ညႈစ္ကြာအေသ ဖင္ႀကီးက ဒင္းစတင္းႀကီးကြ "
   တဲထဲမွ စစ္ေဆးေရးေတြရဲ႕ အသံေတြၾကားေနရပါရဲ႕။ တဲလဲဆံုးေရာ ဝင္ေပါက္နဲ႔ ထြက္ေပါက္ႏွစ္ခု ေတြ႕ရ၏။ ဆက္လက္အစမ္းအသက္မခံႏိုင္ပါက ထြက္ေပါက္မွေန ထြက္ခါ နန္းေဆာင္ေရွ႕ကို ျပန္ထြက္ႏိုင္ျပီး ဆက္လက္ ျပိဳင္ပြဲဝင္လိုပါက ေနာက္တဲတစ္ခုကို ဆက္၍ ဝင္သြားရ မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္သရဲလားက ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ခါ ေနာက္တဲ တစ္လံုးကိုဝင္ခဲ႔ ပါေတာ့တယ္။
      ဒီတဲထဲမွာေတာ့ လမ္းေတြက ဝင္ကမ႓ာလိုပတ္လမ္း ေတြလုပ္ထားတယ္။ ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဖင္ထဲကို အေတာ္ ကိတ္တဲ႔ ရာဘာေခ်ာင္းတစ္ခုက ဖလြတ္ခနဲ ထိုးဝင္လာ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့စာရြက္ေလးတစ္ခု ကမ္းေပးလို႔ၾကည့္ မိေတာ့ { လမ္းဆံုးတဲ႔ထိ ေလာ္ကီးတုကို ျပဳတ္မက်ေစရ ျပဳတ္က်လ်င္ ျပိဳင္ပြဲမွ ႏႈတ္ထြက္ရမည္။ }
      လမ္းေလးကက်ည္းေတာ့ ေဖာ္ကင္ထဲမွ ေလာ္ကီး အတုက ဟိုဟာနဲ႔တိုက္ ဒီဟာနဲ႔တိုက္ ထြက္က်မလိုျဖစ္ လိုက္မနဲ ျပန္က်ံဳ႕တင္ခါ ဆြဲျပီးျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ လမ္း လဲဆံုးေရာ လူကေမာကာ ႏႈံးခ်ိလို႔ပင္သြားပါေတာ့ရဲ႕။
     ေနာက္တဲတစ္လံုးမွာေတာ့ အနံ႕ခံၾကပါေတာ့ရဲ႕။ တင္ပါးကို ဖ်ဲကာ အနံ႕ခံေနတာ လူဆယ္ေယာက္ခန္႔ရွိ မယ္ထင္ရဲ႕။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ သူကႀကိဳက္ေတာ့ ေကာ့ေကာ့ ေပးျပီး မႈိန္းခံတာေပါ့။
     ေက်နပ္လို႔မွမဆံုးေသး ေနာက္တဲတစ္လံုးမွာ ဖင္ထဲ ကို ဘူေဖာင္းၾကက္ေမာက္သီးေလာက္ေလးေတြ ၅ လံုး တြဲခါ အတြဲလိုက္ေလးထည့္ေပးတယ္။ လမ္းဆံုးရင္ျဖင့္ အားလံုးကြဲ ေအာင္ညႈစ္ျပစ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
      အို သခြါးသီးေတြ ခရမ္းသီးေတြေတာင္ ညႈစ္လာတဲ႔ ဖင္ဆိုေတာ့ ဒေလာက္ေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ ဟ ဟ။
    ေနာက္ဆံုးတဲ မွာေတာ့ ဘယ္သူမွဘာမွမလုပ္ပဲနဲ႕ ဒီ တိုင္းထိုင္ၾကည့္ေန ၾကပါတယ္။ အာရုဏ္ခံေနၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ တဲ ၅ လံုးကို ျဖတ္ျပီးတာနဲ႔ နန္းေတာ္ႀကီးကို ဟီးခနဲ ျမင္ယပါေတာ့တယ္။
     ဆင္သရဲလားေလးက ေလွကားထစ္အတိုင္း ေျဖး၂ ခ်င္း ဖင္ေလးလိမ္ကာ တက္လာတာ ေအာင္ပြဲရစစ္၆ အဲ စစ္သူႀကီးမပါေပါ့။ နန္းေတာ္ခန္းမထဲလဲေရာက္ေရာ အလြန္တစ္ရာခန္းနားတဲ႔ နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ အျပင္အဆင္ ကိုၾကည့္ခါ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သးပါေလရဲ႕။
      ခန္းမႀကီးရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ ေရႊကႏုတ္ေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္လို႔ ထားတဲ႔ ခံုႀကီးမွာ ခန္႔ညားစြာ ထိုင္ေနေသာ မင္းသားကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အလြန္ေခ်ာေမာလွပတဲ႔ မင္းသားေလး ကိုေတြ႕ေတာ့ ဆင္သရဲလားေလး ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ခုန္သြားရပါေတာ့တယ္။
      ခန္းမထဲမွာ လူတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနျပီး စစ္သည္ေတာ္ေတြ လဲရွိေနပါတယ္။ ခန္းမထဲက လူေတြက သူတို႔ဖင္ေလး ေတြကို လက္နဲ႔အုပ္ထား ကာထိမွာစိုးလို႔ ကြယ္ထားခါ အထိမခံႏိုင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ။ စစ္သည္ေတာ္ေတြ ကလဲ ေတြ႕တဲ႔ ဖင္မွန္သမွ် တဖ်န္းဖ်န္းနဲ႔ လိုက္ျပီးခ်လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ လက္နဲ႔ခ်တာပါ။
     မထူးေတာ့ဘူးေလ ဒီေနရာေရာက္မွေတာ့ ပြင့္ခ်ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ခါ မင္းသားေလးေရွ႕က စင္ျမင့္ေပၚတက္ သြားခါ စင္ျမင့္ရဲ႕တစ္ဖက္စီမွာ ရပ္ေနတဲ႔ စစ္သည္ေတာ္ ေတြကို ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းလို ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေျပးနဲ႔ ကုန္းေပးလိုက္ေတာ့ စစ္သည္ေတြကလဲ တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ အားရပါးရ ရိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ခနေနမွ မင္းသားရဲ႕ ေရွ႕နားကို ကပ္လိုက္ခါ မင္းသားေလးကို ေက်ာေပးခါ ေဂ်လိုစတိုင္နဲ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခါ ဖင္ကိုခါျပ လိုက္ပါရဲ႕။
    " woooooo ေၾကြျပီေလ ႀကိဳက္တယ္ကြာ "
  ကိတ္ထေနတဲ႔ တင္ပါးႀကီးက ရဲတြတ္ျပီးကားထြက္ေန တာမင္းသားေလးေတြ႕ေတာ့ ဘဟ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ ပဲ ထိုင္ရာမွထ လာခါ ဖင္ႀကီးကို လက္နဲ႔ျဖစ္ညႈစ္ျပစ္ပါ ေတာ့တယ္။
    " ကို႔ရဲ႕ေဖာ္ကင္ေတာ္အျဖစ္ မင္းေလးက္ုိေရြးလိုက္ျပီ မင္းေလးရဲ႕ နာမည္ေလးေျပာျပပါဦး "
   " ေဒါင္ - ေဒါင္ - "
   " ဟင္ "
   ဆင္သရဲလားေလး လန္႔သြားပါေတာ့တယ္။ ညည့္ ၁၂ နာရီထိုးျပီေလ။ သူျပန္ေျပးရေတာ့ မွာေလ။ အဲဒိေတာ့မွ ဆင္သရဲလားေလး လက္က ဖတ္ခနဲဆိုျပီး မင္းသားေလး ရဲ႕ ေလာ္ကီးကို လွမ္းကိုင္ညႈစ္လိုက္ခါ စင္ျမင့္ေပၚမွေျပး ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။ အရႈံးမခံႏိုင္လို႔ ရသေလာက္သူ လဲ အျမတ္ယူခဲ႔ရတာေပါ့။
    စင္ျမင့္ေအာက္ေရာက္မွ သတိရကာ စီးလာတဲ႔ဟီးကို ေျခတစ္ဖက္ေျမွာက္ခါ ကန္လႊင့္ပစ္လိုက္တာ မင္းသား ေလးရဲ႕ ႏွဖူးေတာ္ကို ေဒါက္ခနဲမွန္သြားပါေတာ့တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳးနဲ႔ ေဒါက္ဖိနပ္တစ္ဖက္ ေျခဗလာ တစ္ဖက္နဲ႔ ေျပးထြက္ခဲ႔ပါေတာ့တယ္။ နန္းရဲ႕ အျပင္ဖက္လဲ ေရာက္ေရာ ေစာင့္ေနတဲ႔ လားႀကီးေပၚေျပး ခုန္တက္ခါ အားရပါးရ လားႀကီးစီးျပီး ျပန္ခဲ႔ပါေတာ့တယ္။
      မင္းသားေလးမွာလဲ ယီးကိုအညႈစ္ခံလိုက္ရတဲ႔ ဖီးနဲ႕ ႏွဖူးကိုေဒါက္ဖိနပ္မွန္တဲ႔ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ပက္လက္လန္ ခါဖီးေတြတက္ျပီး ဆင္သရဲလားေလးကို တန္းတန္းစြဲျဖစ္ လို႔သြားပါေတာ့တယ္။ ဖိနပ္ေလးဖက္ျပီး မအိပ္ႏိုင္မစား ႏိုင္နဲ႔ ဆင္သရဲလားကိုမွ မခ်ရရင္ ဘဟ္ေဖာ္ကင္မွမခ် ေတာ့ဘူးဆိုျပီး အံစာေတြပဲ လွိမ့္ေခါက္ေနေတာ့တယ္။
     ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး ဆိုျပီး တိုင္းျပည္ထဲ ေလွ်ာက္ခါ ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ေတာ္တဲ႔သူ ရွာဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါ ေတာ့တယ္။ အဲဒိခ်ိန္မွာေတာ့ ဆင္သရဲလားေလးဟာ သူ႔ ရဲ႕အိမ္မွာပဲ ထမင္းဟင္းေတြ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး ဝါးကြဲတို႔ သား အဖေတြနဲ႔ ညစဥ္မွန္မွန္ ေမွာက္ခ်ည္လွန္ခ်ည္ လိုးခ်ည္ ခံ ခ်ည္နဲ႔ ပံုမွန္ ျဖတ္သန္းေနရတာေပါ့။
    အစက ဟိုသားအဖေတြနဲ႔ ဂ်ိန္းရင္ အရသာရွိေပမယ့္ အခုဆိုရင္ မင္းသားေလးရဲ႕ အေကာ္တကိတ္ကိုပဲ စိတ္ ထဲစြဲလမ္းကာ သခြါးသီးမတိုး ခရမ္းသီးမေပါက္နဲ႔ ဘယ္ ဟာမွ ခရီးမေပါက္ဘူးျဖစ္ေန ပါေတာ့တယ္။
     ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဆင္သရဲလားေလးတို႔ အိမ္ေရွ႕ကို စစ္သည္ေတာ္ေတြ ေရာက္လာျပီး ဖိနပ္စီးခိုင္းတဲ႔အခါမွာ အယ္ကိတ္တို႔ ညီအကိုက သူ႔ကိုေနာက္ေဖးမွာပဲေနခိုင္း တယ္။ ပြဲေတာ္ေန႔က ဆင္သရဲလားေလး စင္ေပၚမွာဝုန္း ခဲ႔တာ သူတို႔ေတြ ေတြ႕ခဲ႔ၾကလို႔ေလ။ သူတို႔ညီအကိုေတြပဲ အတင္းစြပ္ၾကတယ္။ အဲဒိ႕ အခ်ိန္မွာပဲ စစ္သည္ေတာ္ တစ္ဦးကေရစာလို႔ ဆိုျပီးမီးဖို ထဲကိုေရ ဝင္ေသာက္ပါ ေတာ့တယ္။
    ကုန္က်ိတ္က အတင္းေနာက္ကလိုက္ခါ ဆင္သရဲလား ေလးက္ုိ အတင္းေခါင္းကိုဖိျပီးမ်က္ႏွာကို ျမင္မာစိုးလို႔ဖြက္ ထားသတဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ကုန္းေနတဲ႔ ဆင္သရဲလားေလးရဲ႕ ေဖာ္ကင္အေကာ္ကိတ္ႀကီးကို စစ္သည္ေတာ္ႀကီးကေတြ႕ သြားပါေတာ့တယ္။
    " ဝါးးးး မိုက္တယ္ ကိတ္ထေနတာပဲ အဲဒါဘယ္သူလဲ "
   " ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က ထမက္းခ်က္ပါ သူ႔မ်က္ႏွာက တအားရုပ္ဆိုးလို႔ မျပတာပါခမ်ာ့ "
   " ဒါဆိုလဲ သူ႔က္ုိပါ ဖိနပ္စီးခိုင္းရမွာေပါ့ "
  " သူကအိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္တာမို႔ မလိုအပ္ပါဘူး "
  " က်ိန္းေသရဲ႕လားကြ ဒါဆို ငါလက္ေတြ႕စမ္းၾကည့္မယ္ မင္းအျပင္ထြက္ေနပါ "
   " ဒါဆို ခမ်ားလဲ သူ႔မ်က္ႏွာမၾကည့္ဖို႔ ကတိေပးပါ "
   " ေပးပါတယ္ "
    အယ္ကိတ္က ဆင္သရဲလားေလး နားကပ္ခါ မ်က္ႏွာ လံုးဝ မျပဖို႔ ႀကိမ္းေမာင္းသြားတယ္။ စစ္သည္ေတာ္ႀကီး ကလဲ ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခ်ကာ အေနာက္ကေန အတင္း ဝင္ျပီး လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ဆင္သရဲလားေလးကလဲ မမႈပါ ဘူး ဒါေပမယ့္ သူဆိုတာသိေစခ်င္တာမို႔ သူ႕ရဲ႕ဖင္ႀကီးကို အားရပါးရ ေဂ်လိုစတိုင္ ခါျပလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စစ္သည္ ေတာ္ႀကီးက လန္႔ျဖန္႕သြားကာ လုပ္ေနရင္းမွ ေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ
   " ဟာ ဒါဒါ ဖိနပ္ပိုင္ရွင္ပဲ "
   " ဟုတ္ပါတယ္ ခမ်ာ့ က်ေနာ့္နာမည္ ဆင္သရဲလားပါ "
   စစ္သည္ေတာ္ႀကီးက ခ်က္ျခင္းပဲ ဆင္သရဲလားေလး ကိုေခၚျပီး မင္းသားေလးစီ အပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
     မင္းသားေလးလဲ အံစာေခါက္တဲ႔ ဘဝမွလြတ္ကင္းခါ ဆင္သရဲလားေလးနဲ႔ အတူေန႔ညမျပတ္ ၇ ရက္တိုင္တိုင္ ကုတင္ေပၚက မဆင္းပဲ အမုန္းဆြဲၾကပါေတာ့တယ္။

ၿပီးပါၿပီ။

အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခမ်ာ႕

ကိုေလး